21. Millenium Docs Against Gravity po raz piąty odwiedza Poznań. Tym razem hasło festiwalu brzmi "W relacji ze światem". Od 10 do 19 maja najlepsze ekranowe dokumenty poruszające m.in. tematy ze świata polityki, socjologii, kultury czy sportu będzie można oglądać w kinie Muza, a od 21 maja do 3 czerwca online.
Australijski horror Gniazdo pająka w reżyserii Kiah Roache-Turner to horror w zasadzie tylko z nazwy. Bać mogą się tylko widzowie z prawdziwą arachnofobią, ale pewnie i tak żaden z nich nie zdecyduje się na seans, w którym pająk ma rozmiary goryla i zjada ludzi.
Już po raz 15. festiwal kina LGBT+ otwiera swoje podwoje. Maraton filmów poświęconych osobom nieheteronormatywnym 6 maja dotrze do Poznania i znajdzie przystań w Kinie Pałacowym.
Chociaż seks pojawia się jedynie w rzeczywistości pozakadrowej, a turnieje wielkoszlemowe to raczej odległy cel niż tło dla ekranowych wydarzeń, to pragnienie tych dwóch rzeczy zdecydowanie napędza bohaterów najnowszego filmu Luca Guadagnina.
Rosalie to kostiumowa opowieść o niezwykłej kobiecie, od której wszyscy moglibyśmy uczyć się godności. Malowniczy obraz Stéphanie Di Giusto, ze wspaniałą muzyką polskiej pianistki i kompozytorki Hani Rani, jest lekcją akceptacji różnorodności i tolerancji, które niestety wciąż - niezależnie od długości i szerokości geograficznej - są prawdziwym towarem deficytowym.
Czym generalnie jest pamięć ludzka? Co z niej zostaje, skoro jesteśmy zaledwie drobnym atomem w kosmosie? - o filmie Anselm pisze Bartosz Żurawiecki.
Tytuł najnowszego filmu Alexa Garlanda, Civil War, może być nieco mylący - jego tematem nie jest bowiem wojna domowa sensu stricto, lecz praca fotoreporterów wojennych. A to, że akcja toczy się w Stanach Zjednoczonych, ma znaczenie drugorzędne.
Czerwone niebo, zdobywca Srebrnego Niedźwiedzia na zeszłorocznym Berlinale, to kino nieco klaustrofobiczne, a jednak w magiczny sposób wychodzące poza ramy przedstawianego obrazu. Reżyser Christian Petzold potrafi skupić elementy codzienności jak w soczewce, by w genialny sposób wypreparować z nich to, co najważniejsze. W przeslaniu jego filmu i w prawdziwym życiu.
Uznany przez krytykę i widzów za najlepszy niemiecki film ubiegłego roku, obraz przyniósł twórcy m.in. Srebrnego Niedźwiedzia na festiwalu w Berlinie - filmie Czerwone niebo pisze Przemysław Toboła.
Najnowszy film Michela Franco przypomina emocjonalne puzzle - każdy z elementów jest tu równie istotny w kontekście odbioru całości, więc gdyby choć jeden z nich okazał się fałszywy i niepasujący do reszty, obraz zapewne nie byłby w stanie wywołać większego wrażenia.
- Nie wyobrażałem sobie sukcesu na taką skalę. Mam raczej taką przypadłość, że zawsze wyglądam już inaczej niż w produkcjach, w których występuję, więc nie miałem problemu z tym, że byłem rozpoznawany. A w przypadku 1670 pojawiła się nagle jakaś zbiorowa histeria! - mówi Michał Sikorski, aktor znany m.in. z serialu 1670, ale również ze spektakli Teatru Polskiego w Poznaniu.
Jesteśmy ciekawi powodu, dla którego starsze córki poszły do ISIS. Ale zanim poznamy odpowiedź, oglądamy bolesną - choć podawaną często ze śmiechem - opowieść o relacji między matką a jej dziećmi - o filmie Cztery córki pisze Bartosz Żurawiecki.
Jest taki aktor, na którego role czekam każdego roku i nigdy się nie zawiodłem, a nazywa się Mads Mikkelsen - o filmie Bękart pisze Przemysław Toboła.
Wydawało się, że po Synu Szawła László Nemesa nie da się już nic więcej oryginalnego powiedzieć o rzeczywistości obozów koncentracyjnych, a ogromna popularność niskich lotów literatury obozowej, która coraz bardziej infantylizuje temat, jest tylko tej tezy potwierdzeniem. A jednak - Jonathan Glazer, luźno opierając się na powieści Martina Amisa Strefa interesów, stanął w pewnym sensie w kontrze do Nemesa i stworzył dzieło wybitne.
Czasem myślę o umieraniu to intrygująca mieszanka dramatu i czarnej komedii, która paradoksalnie - mimo wszechobecnej monotonii, nudy i marazmu - wciąga wrażliwego widza od pierwszych minut. Jeśli dodać do tego fakt, że w główną rolę wcieliła się tu gwiazda finałowej trylogii Gwiezdnych wojen, Daisy Ridley, mamy naprawdę smakowity kąsek w marcowym, kinowym menu.
Tradycyjnie już, w pierwszych miesiącach nowego roku, w Kinie Pałacowym w Centrum Kultury Zamek, odbywa się kolejna edycja przeglądu nowego kina japońskiego realizowanego we współpracy z Ambasadą Japonii w Polsce i Japan Foundation. Nieznane oblicza Japonii to zaproszenie do filmowych krain, które nie były dotąd pokazywane na ekranach polskich kin.
Miłość jest dla średniowiecznych bardów, a nie dla XXI-wiecznych lesbijek? Tak przynajmniej twierdzi Jamie, jedna z bohaterek najnowszego filmu Ethana Coena.
Swój film zaczyna według najlepszej recepty na dreszczowiec, jaką podał kiedyś Hitchcock - najpierw trzęsienie ziemi, a potem napięcie powoli rośnie - o filmie Anatomia upadku pisze Przemysław Toboła.
Zaledwie tydzień temu psychiatra i terapeuta Bogdan de Barbaro w wywiadzie dla wyborcza.pl przekonywał, że warto napisać list do ojca, nawet jeśli ten już od 10 lat nie żyje, bo on wciąż gdzieś w nas jest. Andrew Haigh w Dobrych nieznajomych pokazuje, że kino może uczynić jeszcze więcej w kwestii podejmowania rozmów z rodzicami, którzy przedwcześnie odeszli.
Kaurismäki wplata do fabuły elementy różnych konwencji - melodramatu, ale także komedii omyłek - o filmie Opadające liście pisze Bartosz Żurawiecki.
